Zwiggelte, een manege met een groepsruimte en bar, keuken en twee slaapzalen. Een rustige landelijke omgeving met veel herfstkleuren. Een grote groep jongeren doet dit jaar mee: 25 jongens en meisjes, redelijk goed verdeeld, allemaal tussen 11 en 23 jaar. Ze komen uit een grote regio: Zwolle, Joure, Sneek, Hoogeveen, Groningen. De meesten komen echter uit Beilen en omgeving. De ouders blijven hangen tot na de opening door een enthousiaste wethouder, die voor vertrek vraagt om de foto’s die tijdens haar speech zijn gemaakt: goed voor social media. Jazeker, het is bijna 2020! Er staat al een camera en lichtbak opgesteld, maar op de vraag, wie een kleine camcorder wil hanteren, regeert een jongen meteen. Het filmkamp is begonnen.
De vooraf opgestelde groepsindeling valt meteen al in duigen. Sommigen willen bij elkaar in de groep. Anderen willen bij een begeleider die ze al kennen. We houden vast aan vier groepen van 5 tot 7 personen en gaan aan de slag. Dan volgt een intermezzo in de groep waarin ik mede-begeleider ben: een ouder belt nota bene dat hun zoon protesteert tegen de indeling met te veel kleintjes. Bij navraag blijkt dat hij samen met een kennis wil, maar die persoon wil weer samen met een schoolgenoot. Een gelukkige oplossing doet zich voor: alle drie komen in onze groep. Omdat we al kennis hadden gemaakt en ook al ideeën hadden uitgewisseld voor filmverhalen, wat bovendien al een gezamenlijke verhaallijn opleverde, maken we een nieuw rondje. De nieuwkomers vinden het een mooie opzet. Hun enthousiasme breekt het ijs en brengt de vaart erin. We hebben een meer ervaren jonge filmer erbij! Hij blijkt een goede spelregisseur te zijn. Rollen worden besproken, voorstellen voor locaties getaxeerd en een vraag wordt uitgezet voor een bepaald costuum. Vervolgens trekken een begeleider en de ervaren filmjongere het uitwerken van het verhaal naar zich toe. Is dat niet te vroeg? Is een groepsgewijze uitwerking essentieel? Nee, niet haalbaar en niet verstandig, zo lijkt het. Dus we splitsen op en ik ga met de grote camera en de jongelui naar buiten om alle camerafuncties uit te leggen en spelenderwijs te oefenen. We verkennen de manege met stallen en worden enthousiast over het gebruik van de manege in de film. Zo rommelen we door, ook na de lunch, wisselen de eerste shot-list uit van het ruwe scenario en besluiten om ‘s avonds meteen al een binnen scene te schieten. Eind van de middag geef ik een workshop over korte films, met voorbeelden, discussie over stijlen en met enige terugkoppeling naar de verhalen die ik oppikte. Veel aandacht, betrokken reacties en het uur is bijna te kort. Wat ‘s avonds bij een kennismakingsspel opvalt is de gedrevenheid van sommigen om te acteren, zodat er voortdurend wel iemand helemaal uit zijn dak gaat en ons laat lachen. Verder merk ik dat deze jongeren helemaal voor film gaan. Een jonge deelnemer heeft een eigen kanaal met meer dan 600 volgers en vertelt hoe YouTube hem waarschuwde voor een blokkade vanwege vuurwerkfilmpjes. Zoveel filmgekken, ik voel me snel thuis hier!! Het is bij het schrijven van dit vroege-morgen verslagje bijna tijd voor ontbijt, er wordt gezongen en meegeklapt. Het lawaai is weer terug. Dag twee is begonnen.

Er zijn vier films geproduceerd. Weliswaar niet klaar, maar het materiaal ligt er en de eerste ruwe versies zijn gemonteerd. Veel filmervaring is opgedaan. Enthousiasme voor film is gegroeid. Vriendschappen zijn verdiept, kennis met acteurs gemaakt, ervaringen met opleidingen uitgewisseld. Enkele groepjes blijven tot het allerlaatste moment, als ook de computers moeten worden ingepakt, bezig met monteren. Hun eerste resultaten veroorzaken soms gierende reacties van degenen die over hun schouders meekijken. Dat is zo mooi aan jonge filmers: ze tonen durf, grote creativiteit, spelen met muziek. Ze hebben geen last van filmcodes, maar wel veel handigheid met de computer en ze zoeken graag gekke effecten op. Dat leidt tot spannende verhalen met een luchtige toon. Het afscheid is voor sommigen emotioneel. De jonge studente uit Groningen, die ik twee dagen lichtvoetig zag zweven door de ruimte en zich van leerling ontwikkelde tot begeleider van de jongsten, heeft niet alleen tranen in haar ogen, nee, haar wangen zijn zo nat dat ik met twee zoenen lijk op degene die huilt bij het afscheid. Iedereen vertelt aan de ouders hoe reuze gezellig het was, Bianca hoopt op nieuwe leden voor de Jong Film Studio Beilen. En mijn partner, die de eerste verslagen al had gelezen, appt als volgt: “Heerlijk om nu dan toch in je "droom" te zitten die nu realiteit is: werken met film-enthousiaste jongeren". Niks aan toe te voegen. Volgend jaar weer!